De naam Paul Millns zal allicht bij weinigen een belletje laten rinkelen, want echt bekend is deze veteraan niet te noemen. Op 15-jarige leeftijd leerde hij Ray Charles kennen en hij was daarvan zo onder de indruk dat hij naar Londen liftte om een optreden te kunnen meemaken. Op het einde van de sixties begon hij zelf bluesmuziek te maken,  kort met een eigen groep en nadien als pianist-keyboardspeler bij de bands van ondermeer Alexis Korner en Eric Burdon of als begeleider van passerende muzikanten als Louisiana Red of Bert Jansch.

Stilaan leerde Millns echter het werk kennen van singer-songwriters als Bob Dylan en Joni Mitchell en hij besloot dat dat de richting was die hij zelf ook wou gaan. Omdat er in de wereld die hij muzikaal kende echter niemand te vinden was die dat soort van muziek met hem wilde spelen, besloot hij solo te gaan. In die periode speelde hij ondermeer in het voorprogramma van John Mayall, Murray Head en Ralph Mc Tell. Die laatste werd een vriend voor het leven en hij speelt ook mee op "Calling all clowns", de nieuwste van Paul Millns.

Directe beroemdheid viel Millns niet direct ten deel; Hij veranderde nogal wat van platenfirma (zat zelfs even op het label van Elton John) en sommige van zijn cd's werden uitgegeven in de States, Nederland of Duitsland. In die laatste twee landen kan hij al langer op wat aanhang rekenen, iets wat in zijn thuisland Engeland pas recent een beetje het geval is geworden. Hij werkte de jongste jaren ondermeer voor de BBC en van langs om meer worden zijn songs ook gecovered door andere artiesten.

Toch is ook "Calling all Clowns" uitgekomen op een Duits label. Drie dingen vallen meteen op bij de beluistering ervan: Millns kan verdomd goede en afwisselende songs schrijven, hij heeft een verhaal te vertellen en - dit in tegenstelling tot veel collega's singer-songwriters - hij kan ook echt goed zingen. Sommigen vergelijken zijn stem met die van Ray Charles en Joe Cocker, maar dat vinden wij vergezocht. In een nummer als "Slippery Sam" zingt hij inderdaad hees, maar op andere nummers is dat dan weer een stuk helderder. Zijn piano neemt een prominente plaats in op de cd, de rest van het instrumentarium is zeer gevarieerd, gaande van saxofoon, over mondharmonica (hier en daar klinkt er nog een streeple blues door) of een folkloristisch "fluitje-van-een-cent" (pennywhistle).

Dit is een cd die het verdient dat men er eens goed gaat bij zitten bij gedempt licht (en wat ons betreft met een goed glas bij de hand) en er eens echt gaat naar luisteren. Millns wisselt wat sneller en harder werk af met intimistische momenten en het zijn die laatste die ons vooral aanspreken en bij een tweede en derde beluistering ook naar het tekstboekje deden grijpen. Daarbij denken we aan nummers als "Wheather of the heart", "The moon might know", "The way of the world" en "Coming on in on you". Dat soort prachtnummers confronteert een mens eens temeer met het gegeven dat het lang niet altijd de beste artiesten zijn die het meest licht van de spotlights vangen.
We vinden het wel spijtig dat de cd op een kleine anticlimax eindigt. Als laatste nummer werd niet gekozen voor een eigen compositie (de andere elf zijn dat allemaal wel), maar voor de jazzstandaard "My funny Valentine". Niet slecht gezongen, daar niet van, maar deze versie van amper 2'33 geeft een beetje de indruk dat Millns beschaamd was dat de cd anders maar 42' zou duren en dus toch een poging wou doen om de 45' te halen. Overbodig dus.

Laat dat je er echter vooral niet van weerhouden om, als singer-songwriters jouw ding zijn, deze cd te beluisteren met de aandacht die hij zeker verdient. ROLA